مثل خون در رگ های من نامه های احمد شاملو به ایدا/چشمه

آن که بی تابانه او را طلب می کند و فاصله تجربه یی بیهوده است…

به خانه ای می اندیشیدم که تو کدبانوی آنی – خانه ای که در آن مرا نیز در شمار کودکان می شمرند، اگرچه سی و چند سال از آن گذشته باشد و عشقی که به من می دهند اکسیری حیات بخش است از عشق دختری به پدر، زنی به شوهر، و مادری به پسرش!

آیدای من ! تصور زندگی با تو در آن خانه، بر فراز آن تپه، آنقدر خیال انگیز و شیرین بود، آنقدر شوق انگیز بود، و من در این رویا : چنان فرو رفتم که اگر هم الان عمرم به آخر برسد باز هم خودم را مغبون نمی شمرم… آیدای من تا هنگامی که هنوز کلماتی دارم تا عشق خود را به تو ابراز کنم زنده ام…

آیدا جانم من معتقدم که تو به انقلابی در کارهای زندگی ما دست بزنی … بلند شوی و بیایی این جا شناسنامه من و خودت را هم همراه بیاوری… و ماه عسل مان را هم همین جا بگذارنیم… پانصد تومن برایت می فرستم بلیط می خری و می آیی یا این که به من تلگراف می کنی تا خودم بیایم و بیاورمت. این جا از منزل مادرم … بسیار راحت تریم. تحمیلی به کسی نیستیم… دستت را به من بده. به من، به احمد خودت اعتماد داشته باش!