پرسپکتیو به منزله ی صورت سمبلیک/چشمه

جستار اروین پانوفسکی درباره ی پرسپکتیو یکی از مشهورترین پژوهش های بینا رشته ای در تاریخ هنر محسوب می شود؛جستاری که با کنار هم گذاشتن حقایقی درباره ی فیزیولوژی و روان شناسی حس بینایی،اصول علم هندسه و فیزیک نور و همچنین نگرشهای فلسفی دینی به واقعیت،به مطالعه ی تاریخی درباره ی یکی از شیوه های رایج در بازنمایی در هنرهای تجسمی می پردازد و بی تردید هیچ متنی در تاریخ هنربه اندازه ی این جستار مورد ارجاع متون رشته های پژوهشی دیگر قرار نگرفته است.این اثر علاوه بر بلند پروازی های نظری،گستره ی تاریخی وسیعی را نیز پوشش می دهد-از یونان باستان تا هنر مدرن-و در پی نوشتهایی عالمانه،تقریبا تمام متن های پیشا مدرن در باب پرسپکتیورا به خواننده معرفی و به دقت موشکافی می کند. راز ماندگاری این اثر-علی رغم نقدهای جدی کطرح شده علیه آن همان چیزی است که از هر پژوهش تاریخی اصیل انتظار می رود: بیگانه ساختن آن چه برایمان آشنا و بدیهی می نماید