زبان زنان/اختران

نمایشنامه نویسی زنان ایران در سالهای اخیر دچار تحول اساسی شده است. زنان نمایشنامه نویس با نگاه منتقدانه، مدام واقعیت های موجود را مورد پرسش قرار می دهند و با نگاهی چالشگر و زنانه، در پی یافتن بهترین تصویر انسانی در جامعه ی خود هستند و در جست و جوی مطالبات انسانی، فرصت های برابر زندگی، و موقعیتی برای رشد و شکوفایی خودند و به آسانی از مشکلات جامعه سخن می گویند. آنان در زمینه ای می نویسند که به تمامی آن را زیسته و تجربه کرده اند... زنان با شیوه ای که مرهون نگاه و سنت های ادبی زنانه است و زبانی که از تسلط و سلطه ی مرد و مردانه بودن تهی شده و ویژگی روحی و شخصتی زن در آن جاری است، بسیاری از تابوهای جامعه و سنت های غلط را در نوشتارهای خود زیر سوال می برند و به غنی شدن تفکر و بالا رفتن سطح فرهنگ جامعه کمک می کنند... این پژوهش نمایشنامه های دو تن از نمایشنامه نویسان برجسته ی زن معاصر- چیستا یثربی و نغمه ثمینی- را واکاویده و با تاکید بر ماهیت زبان زنان در آثارشان، به جستجوی زبان فراموش شده ای پرداخته که بی شک، بازتاب دهنده ی واقعیت های اجتماعی است.