زبان بدن/یوشیتا

بیشتر افراد در زمان خواندن زبان بدن حواس خود را روی بخش بالایی بدن فرد مورد نظر (یعنی صورت) متمرکز می‌کنند و پس از توجه به نقاط بالا کم‌کم به سمت پایین تنه می‌روند، هرچند صورت بخشی از بدن است که اغلب اوقات به منظور بلوف زدن و پنهان کردن احساسات واقعی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

روش من دقیقاً برعکس است. من، باتوجه به اینکه هزاران مصاحبه در اِف. بی. آی به عهده داشته‌ام، یادگرفته‌ام‌ که ابتدا روی پاهای مظنون تمرکز کنم و کم‌کم مشاهداتم را به بخش‌های فوقانی بدن ببرم و در نهایت به صورت فرد نگاه ‌کنم. اگر از منظر صداقت به قضیه نگاه کنیم همچنان که از پاها به سمت بالا می‌رویم میزان صداقت فرد کاهش پیدا می‌یابد.

متأسفانه منابع اجرای قانون که در طول شصت سال گذشته، حتی بعضی از آثاری جدید که در عصر معاصر نوشته شده‌اند، تأکید می‌کنند که در زمان انجام مصاحبه یا در زمان خواندن زبان بدن افراد روی صورت افراد تمرکز شود. چیزی که درست خواندن زبان بدن افراد را مشکل می‌کند این است که بیشتر مصاحبه‌کنندگان به فرد مصاحبه‌شونده اجازه می‌دهند که پاهایش را زیر میز مخفی کند و به این ترتیب مسأله را پیچیده‌تر کند.

اگر کمی به این موضوع فکر کنید متوجه می‌شوید که دلیل خوبی برای ماهیت فریبکارانۀ حالات صورت وجود دارد. ما با صورت‌هایمان دروغ می‌گوییم، زیرا این کاری است که از زمان کودکی آموزش دیده‌ایم. وقتی که صادقانه به غذایی که جلویمان می‌گذاشتند و از آن خوشمان نمی‌آمد واکنش نشان می‌دادیم، والدینمان غر می‌زدند و می‌گفتند: «این قیافه رو به خودت نگیر.» یادمان می‌دادند که: «وقتی پسرعموها و دخترعموهات میان اینجا حداقل خودت رو خوشحال نشون بده.» و شما لبخند اجباری را یاد گرفتید.

درواقع، والدین و جامعه به ما می‌گویند که به خاطر حفظ هماهنگی اجتماعی با صورت‌هایمان چیزی را مخفی کنیم، فریب بدهیم و دروغ بگوییم. بنابراین جای تعجب ندارد که بیشتر ما در انجام این کار ماهریم. به حدی مهارت داریم که وقتی در یک جمع خانوادگی قرار می‌گیریم ممکن است چهره‌مان ‌طوری باشد که انگار عاشق فامیل‌های همسرمان هستیم درحالی که در واقعیت برای زودتر رفتنشان خیال‌بافی می‌کنیم.