خاطرات /البرز

کنارش روی صندلی نشسته بودم و احساس می کردم زمان نمی گذرد.

دقایق پر مدعا گویی ساعتها طول می کشید.

مردن آرام آرام اتفاق می افتاد.

به گوشی ام پیامکی آمد. سرگردان مانده و در تردیدی مسخره فرو رفته بودم، زیرا در دلم از این پیام خوشحال بودم؛ خوشحال بودم که برای یک لحظه هم که شده، حتی برای سطحی ترین دلایل از این رخوت رهایی می یافتم.

دیگر نمیدانم محتوای پیام چه بود، اما به یاد می آورم که بی درنگ به آن پاسخ دادم.

به این ترتیب، و برای همیشه، همین چند لحظه بی معنا، خاطره این لحظه مهم را در ذهنم خراب کرد.

از این ده واژه‌ای که برای آن شخص بی اهمیت فرستادم، به شدت بیزارم.

من پدربزرگم را به سوی مرگ رهسپار می‌کردم و در همان حال به هر دری می‌زدم تا آنجا نباشم.

هر آنچه از درد و رنجم بگویم اهمیتی ندارد، حقیقت این است که روزمرگی مرا از پای در آورده بود.

آیا ما به تحمل رنجها عادت می کنیم؟ درد کشیدن واقعی، و پاسخ دادن به یک پیام در همان لحظه چه معنایی دارد؟