برادران کارامازوف 2 جلدی/مجید - به سخن
همه‌ی منتقدها و ادب شناسان دنیا «برادران کارامازوف» را شاهکار داستایفسکی خوانده‌اند. داستایفسکی این شاهکاراش را در پایان عمرش نوشته، یا در واقع دوسال قبل از فوتش.موضوعی که در تاریخ ادب و رمان نویسی اگر منحصر به فرد نباشد، بسیار کم نظیر است که نویسنده‌ای شاهکارش را در آخر عمر بیافریند.
افراد خانواده کارامازوف عبارتند از پدر، سه برادر از دو مادر و فردی مصروع و معلول که به طور ضمنی فرزند نامشروع خانواده از مادری عقب ماندۀ ذهنی است. اما تنها رشته‌ای که افراد این خانواده را به هم پیوند می دهد، همین غیر عادی بودن آن هاست.
داستان، داستانی است معمولی که در همه جا می تواند اتفاق بیفتد و شخصیت‌ها هم آدم‌هایی معمولی و همگی کم و بیش از طیقه پایین اجتماع، بیش‌ترشان فقیر، بیمار، بی‌سواد و نا آگاه، تحصیل کرده‌شان ایوان برادر دوم است، همین. ولی آن چه داستان و کتاب را از کتاب های همسان خود متمایز می‌کند، غیر عادی بودن همین آدم‌های ساده و رفتار و گفتارو کردارشان است و رشته‌هایی که آن ها را به هم پیوند می‌دهد.
در این کتاب، محور اصلی داستان بر روی تشریح ارتباطات اشخاص با خودشان و جستجوی ایشان در پی تعدیل و موازنه دور می‌زند. این چهار فرزند که با همهٔ تضاد اخلاقی و رفتاری به نحو مبهم و عجیب دور هم جمع شده‌اند، دائم در تلاش برای همزیستی مسالمت‌آمیز با یکدیگر هستند.
برادران کارامازوف رمانی فلسفی است که به‌طور عمیقی در حوزهٔ الهیات و وجود خدا، اختیار و اخلاقیات می‌پردازد. از زمان انتشار این رمان توسط بسیاری از اندیشمندان و دانشمندان همانند آلبرت اینشتین، زیگموند فروید، مارتین هایدگر، کورت ونگات، لودویگ ویتگنشتاین و پاپ بندیکت شانزدهم مورد تحسین قرار گرفته‌است و به عنوان یکی از بهترین اثرها در ادبیات شناخته شده‌است.
