من حسادت نمی کنم / صابرین

رقابت در مدرسه و ورزش هم باعث می‌شود کودکان به دوستان و هم‌گروهی‌های خود حسادت کنند. زمانی که کودکان برای پذیرفته شدن در یک مدرسه یا گروه خاص با هم رقابت می‌کنند، انگار حتی «بیشترین تلاش» هم برای خوب بودن کافی نیست. آن‌ها دستاوردهای خود را با موفقیت‌های دیگران مقایسه می‌کنند؛ درنتیجه حسادت باعث می‌شود از بازی یا درس خواندن با هم‌کلاسی‌های خود لذت نبرند و نتوانند با یکدیگر دوست شوند.

در خانواده‌های پرمشغله یا کلاس‌های پرجمعیت، نمی‌توان به همۀ بچه‌ها زمان و انرژی یکسانی را اختصاص داد. کودکانی که مشکل خاصی دارند یا آن‌ها که نمرات بالا می‌گیرند، معمولاً توجه بیشتری دریافت می‌کنند. طبیعی است که در چنین شرایطی، بچه‌هایی که در این دسته‌ها قرار نمی‌گیرند خودخوری کنند یا احساس حسادت داشته باشند.

ما می‌توانیم به بچه‌ها کمک کنیم این مسائل را با دید بهتری ببینند و حسادتی را که در قلب‌شان حس می‌کنند مدیریت کنند. زمانی‌که به آن‌ها یاد بدهیم از چیزی که دارند راضی باشند و نسبت به آن کسی که هستند حس غرور و محبت داشته باشند، رقابت ناسالم و حسادت به حداقل می‌رسد. زمانی‌که «غول چشم‌سبز حسادت» بیدار می‌شود، باید کودک را تشویق کنیم احساساتش را به‌صورت مسالمت‌آمیز بیان کند که بتواند آن غول را پشت سر گذاشته و احساس شادی و آرامش کند.