تو خود عشقی باش که در جستن انی / میلکان

حس امنیت و اطمینان خاطر برای بیان صادقانه‌ی احساسات‌تان را بیابید.

با آگاهی به این حقایق انگار از خوابی عمیق بیدار شدم؛ منی که هرگز از درون احساس امنیت را تجربه نکرده بودم چطور انتظار داشتم در حضور دیگری آن‌قدر ایمن باشم که با خاطری آسوده، لـذت و آرامش ارتباطی را تجربه کنم کـه ارمغان عشق حقیقی بود؟ وقتی پیوسته به این فکر بودم که مطابق معیارهای دیگران و ملاک‌های جامعه رفتار کنم و بابت میل دیوانه‌وارم به تأیید‌شدنْ خواسته‌ها و نیازهای حقیقی‌ام را سرکوب می‌کردم، چطور انتظار داشتم اطرافیانم منِ حقیقی را ببینند، بفهمند و بـا آن ارتباط بـرقـرار کنند؟ وقتی خـودم از بسیاری از ابعـاد وجـودم غافل بودم و خـودم را بی‌قیدوشرط دوست نداشتم، چگونه می‌توانستم بـه دیگـری فرصت دهم منِ حقیقی‌ ـ تمامِ مرا ـ بشناسد و دوست بدارد؟